Stichting De Vinckenslagh HL is opgericht door Harrie en Lies van den Bersselaar – de Weijer en in werking getreden bij het testament van de langstlevende echtgenoot, Lies. Harrie overleed in op 4 januari 2018 en Lies op 3 juli 2018.
Omdat ze geen kinderen hadden, hebben ze het grootste deel van hun vermogen vermaakt aan deze stichting, om uit te keren aan groepen en organisaties die zorgen voor mensen die het niet zo goed hebben als zij het gehad hebben.
Harrie kwam oorspronkelijk uit Biezenmortel, Lies uit Udenhout. Ze trouwden in 1955 en gingen in Udenhout in de Kreitenmolenstraat wonen. Later werd dat een huis in de Essenlaan, dat ze De Vinckenslagh noemden. Een verwijzing naar de tijd dat Udenhout nog een echt boerendorpje was en er veel vinken zongen (“de vinkenslag”).
Hoewel ze in 2001 naar Serviceresidentie Molenwijck in Loon op Zand vertrokken, zijn ze in hun hart toch altijd Udenhouters gebleven.
Harrie was van beroep notarisklerk, maar was daarnaast op veel manieren actief in het dorp. Witgele Kruis, KBO, Stuvo, parochie, gildes, Heemcentrum ’t Schoor, allemaal organisaties waarbij hij meer of minder betrokken was, als bestuurder, oprichter of adviseur. Lang voor het begrip netwerker gemeengoed werd, was hij het toonbeeld daarvan in Udenhout. Dat is ook niet onopgemerkt gebleven, want hij werd benoemd tot Lid in de Orde van Oranje Nassau en kreeg de pauselijke onderscheiding Pro Ecclesia et Pontifice.
Lies, meestal op de achtergrond, ondersteunde hem daarbij. Maar op bepaalde terreinen deed ze wel degelijk mee. Ze was een van de belangrijke vrouwen in het Wellfare werk in Udenhout. En ze had bijzondere talenten: ze schilderde en tekende, beter dan gemiddeld. Maar waar ze echt bekend mee werd, was haar borduurwerk, schilderen met de naald: zo wordt dat genoemd. Voor het gilde borduurde ze een vaandel, in Zorgcentrum de Eikelaar in Udenhout hangt nog een groot borduurwerk dat zij maakte, en dat zijn maar enkele voorbeelden daarvan.
Hun vertrek naar Loon op Zand betekende een geleidelijke terugtrekking uit het bestuurlijke leven in Udenhout, maar een begin van vele activiteiten in de gemeenschap van Molenwijck. Daar mochten zij nog zeventien jaar genieten van een mooie actieve oude dag, 62 jaar getrouwd.
Wat zij nalaten is niet alleen de herinnering aan een sociaal bewogen stel, actief in de openbare kant van de gemeenschap, maar vaak ook achter de schermen steunend met raad en daad. Ze waren belangrijk in hun familie en in de grote vriendenschare die zij hadden, niet alleen omdat ze ook die hielpen waar ze konden, maar ook gewoon omdat ze er echt midden in stonden.
En wat zij dus nalaten is deze stichting, met kortweg als opdracht:
zorg voor de mensen die het niet zo goed hebben, als wij het gehad hebben.